De afgelopen week kijk ik vrijwel continu naar de tv, de oorlog in Oekraïne houd me enorm bezig. Ik moet steeds weer denken aan die despoot Poetin die de klok heeft teruggezet naar de tijden van de Koude Oorlog en die een compleet land en haar burgers in een verschrikkelijke wurggreep genomen heeft. Ik lijd mee met de Oekraïense bevolking die graag onderdeel was geweest van onze EU en NAVO, maar die nu vooral alleen lijken te staan….
Het ‘gewone’ leven in West-Europa is ontwricht. Onze reguliere business is opeens veel minder relevant. Over Corona wordt niet meer gediscussieerd en mijn gedachten gaan terug naar de vorige eeuw toen ik als jong infanterie officier bij de Garde Jagers onderdeel uitmaakte van de NAVO-strijdkrachten.
Op oefening in voormalig BRD
Ik was 28 jaar, Kapitein en compagniescommandant. Mijn dagelijkse taken en verantwoordelijkheden bestonden uit het rekruteren en opleiden van met name dienstplichtig militairen. Binnen 14 maanden transformeerden we 150 onwillige soldaten in een geoliede, goed functionerende eenheid.
Tijdens een grote internationale oefening zaten we met onze compagnie in het diepe oosten van de voormalige Bondsrepubliek Duitsland. De grens met het Warschaupact was nabij, dat wist je niet alleen van de kaart maar dat voelde je in alles. Op een donkere en natte avond zocht ik met de compagniesstaf een goede plek om het hoofdkwartier in te richten en nog iets van rust te krijgen. De volgende ochtend moesten we weer flink aan de bak, de strijd tegen het Warschaupact werd intensief en zo realistisch mogelijk gesimuleerd.
Een onverwacht warm gebaar
Terwijl we in de vooraf verkende omgeving aankwamen zagen we de lichten van een grote herenboerderij. We waren stiekem een beetje jaloers: zij lekker binnen met eten, drinken en warmte terwijl wij een primitief onderkomen gingen inrichten. Plotseling kwam een Duitse wat oudere man op ons af, het bleek de eigenaar van de herenboerderij te zijn. Na de kennismaking vroeg hij wat we aan het doen waren. Nadat hij hoorde dat we in het veld ons onderkomen wilden inrichten, nodigde hij ons uit in zijn boerderij.
We konden onze voertuigen kwijt op het erf, kregen een warme maaltijd aangeboden en kregen ieder een aparte slaapkamer met een heerlijk bed om te slapen. Zijn verhalen aan tafel gingen over de verschillen tussen Oost en West en over de dreiging vanuit het Warschaupact. Hij was zo blij met onze (lees de NAVO) aanwezigheid in dit afgelegen deel van Duitsland en gaf aan dat ze mede hierdoor de komende periode weer veilig konden slapen. We werden deze nacht behandeld als ‘koningen’ en gingen de volgende dag als vrienden uit elkaar.
Een veilige toekomst voor ieder mens
Ik heb dit verhaal in de afgelopen decennia meerdere keren aan vrienden en familie verteld. Iedere keer weer beleef ik dit moment en denk ik aan die dankbare, Duitse boer met zijn familie. Inmiddels ben ik meer dan twintig jaar geleden vertrokken bij de krijgsmacht. Toch blijven dit soort verhalen door mijn gedachten spoken. En voel ik me om een aantal redenen gefrustreerd.
- Omdat wij het vredesdividend weer veel te gemakkelijk hebben opgenomen.
- Omdat de NAVO en de EU met al haar middelen niet in staat zijn een goede en snelle oplossing voor deze oorlog te bewerkstelligen.
- Omdat aan beide zijden onschuldige slachtoffers vallen terwijl de echte daders buiten schot blijven.
- Omdat ik machteloos ben en niets anders kan doen dan tv kijken en meeleven.
De toekomst is onzeker en helaas niet meer volledig in onze eigen handen. Ik hoop dat het volk van Oekraïne uiteindelijk weer vrede en rust krijgt en dat het gevaar uit het Oosten geneutraliseerd wordt. Poetin mag hier niet mee wegkomen. Ook hoop ik dat Nederland als onderdeel van de EU en de NAVO gaat zorgen voor een duurzame, stabielere wereld. En dat de mensen in de Oekraïne hetzelfde ‘geborgen’ gevoel kunnen krijgen als die herenboer van 35 jaar geleden.
Ten slotte wil iedere mens hetzelfde; een veilige en gelukkige wereld voor zijn familie en (klein)kinderen!
Ronald Luijckx
HospitalityProfs
